سکوت و فحش خوری

محمد حسین مهرزاد- علیرضا کیانپور بعد از انتخابات پرحاشیه سال 88 خیلی چیزها در جریان اصلاحات عوض شد. خیلی ها به حاشیه رانده شدند و برخی هم در کانون توجه قرار گرفتند. با نزدیک شدن به سال 92 و پایان کار دولت احمدی نژاد بود که اصلاح طلبان فهمیدند اگر می خواهند در عرصه بمانند، باید رویکرد دیگری اتخاذ کنند. فهمیدند آنقدر از غیرخودی ها ضربه خورده اند که دیگر تاب تحمل ضربات احتمالی خودی ها را ندارند. فهمیدند باید متحدتر از همیشه باشند و به نفع اهداف مشترک ازخودگذشتگی کنند و در این راهبرد، قرار شد کار اصلی را محمدرضا عارف انجام دهد. او هم به هر طریق از خود گذشتگی کرد و از انتخابات کنار رفت تا اهداف اصلاحات طلبانه محقق شود؛ حتی با حال و هوایی معتدل و روحانی! اصلاح طلبان همان زمان همچنین فهمیدند برای اتحاد نیازمند شورا و مشورتند. فهمیدند بدون اتاق فکر و نقش آفرینی هر آنچه از شخصیت متنفذ و حزب موثر دارند، راه به جایی نمی برند. پس دست به تشکیل یک شورای عالی سیاستگذاری زدند و با تعریف گام های سه گانه به مدد صندوق های رای و پایگاه اجتماعی شان که به خصوص در ابتدای راه، قدرتمندتر از هر زمان دیگری ...